Περιεχόμενο

Το περιεχόμενο του μαθήματος αφορά

• Στα έργα της δημόσιας ιστορίας και του λαϊκού πολιτισμού
• Έργα περιθωριοποιημένων ομάδων: γυναικών, εθνικών μειονοτήτων μεταναστών
• Στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι χειραγωγούνται και διαμορφώνουν τη συνείδησή τους μέσα από τις πρακτικές της «μαζικής» κουλτούρας
• επιχειρείται να παρουσιαστεί και η ελληνική/εθνική πρόσληψη των σχετικών εννοιών στο ιστορικό πλαίσιο της συγκρότησης της ιδεολογίας σε συνδυασμό με την κατασκευή της ελληνικής εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας
• τέλος, παρουσιάζεται ο τρόπος συγκρότησης των ονομαζόμενων πολιτισμικών βιομηχανιών και η παρουσίαση του πολιτισμοκεντρικού μοντέλου ανάπτυξης, εφόσον ο πολιτισμός ως προϊόν προς προβολή και κατανάλωση συνδυάζεται, όλο και περισσότερο, με την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

Μαθησιακά αποτελέσματα

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές θα γνωρίσουν και θα κατανοήσουν τις βασικές έννοιες από το πεδίο της Πολιτισμικής θεωρίας που έχει ως αντικείμενο την παραγωγή και την αναπαράσταση της ανθρώπινης εμπειρίας και τη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης μέσα από πρακτικές «σημασιοδοτικές» που επεκτείνονται στην ευρεία περιοχή της κουλτούρας.
Η πρακτική πλευρά της πολιτισμικής θεωρίας είναι οι πολιτισμικές σπουδές, οι οποίες έχουν ως αντικείμενό τους όλους τους τρόπους με τους οποίους συγκροτούνται οι Πολιτισμικές ταυτότητες.
Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές διερευνούν «σημασιοδοτικές» πρακτικές στο μεγάλο φάσμα της σύγχρονης κουλτούρας: από τις διαφημίσεις μέχρι τα λογοτεχνικά έργα με μεταβλητές την φυλή, την τάξη και το φύλο.
Η πολιτισμική θεωρία θεωρείται ως σύγκλιση δύο τάσεων «του γαλλικού δομισμού, γιατί στη δεκαετία του ’60 επέκτεινε τις μεθόδους του σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το έργο του Barthes ως κριτική ανάγνωση των συγκεκριμένων πολιτισμικών πρακτικών ενθαρρύνει τους φοιτητές να αναγνωρίσουν την πρόθεση της κοινωνικής χειραγώγησης που ενέχουν αυτές οι πρακτικές.
Στόχος είναι η παραγωγή ενός νέου επιστημονικού δυναμικού εξειδικευμένου σε θέματα πολιτισμού, τόσο στη συγχρονική όσο και στη διαχρονική τους διάσταση.
Ο κινηματογράφος, οι εικαστικές και οι παραστατικές τέχνες, το θέατρο, η λογοτεχνία, ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος, η πόλη, ζητήματα φύλου, αναπαράστασης του σώματος και ηθικής της επικοινωνίας, προσεγγίζονται αυτοτελώς, αλλά και με στόχο να αναδειχθούν οι πολλαπλές μεταξύ τους συνάφειες.